​روز جمعه بود، برای تغییر روحیه و طبق قرار هفتگی، همراه۲خانواده دیگر به باغ مان رفتیم. چون هوای بیرون سرد بود و مادران همیشه نگران، اجازه خروج از اتاقِ باغ را به بچه ها نمی دادند و این بچه ها هم از یکجا نشینی کلافه شده بودند، طبق معمول☺فکری به سرم زد.? از کیفِ جادویی خود که مخصوص روستاس? و پُر از کاغذهایی است که تنها یک رویشان قابل استفاده می باشد، دفترچه پزشکی توجهم را جلب کرد و به بچه ها پیشنهاد دکتر بازی دادم و به نوبت هر کداممان دکتر، مریض، منشی، پرستار می شدیم و دکترها نسخه هایی می نوشتند با خطِ خوانا و به زبان کودکانه و خلاصه برای مدتی موجبات شادی و خنده فراهم گردید.?? در حین بازی، پدر گرامی یادشان آمد که چند روزی است دفترچه پزشکی اش را که برای کاری از مکان مخصوصش برداشته و روی میز گذاشته بود، نیست.? و در این لحظه، برادر دهه ۸۰یم، دست بکار شد و همین که دفترچه را به دستش گرفت، با خنده شیطنت آمیزی گفت:همینه.? ولی من حرفش را جدی نگرفتم و گوشم بدهکارش نبود، اما چشمتان روز بد نبیند‌، خودش بود؛ دفترچه ی پدر.? اما در کیف من کنارِ دفترچه های منقضی شده و کاغذهای باطله چکار می کرد؟? فهمیدم حتما در خانه تکانی ها، بخاطر رنگ و روی رفته ی دفترچه، گمان کرده ام یکی از دفترچه های قدیمی است که از کیفم بیرون افتاده و برگردانده بودمش داخل کیف.? بعد از کلی نوش جان کردن نیش و کنایه های حاضرین که از هر طرف به سوی ما بازیکنان دکتر بازی، بی رحمانه پرتاب می شد،?? پدر، برگه های پزشکی به خطِ ما پزشکان امروز را جدا کرد و تحویلمان داد? عکسی از آن ها گرفته ام و به رایگان در اختیارتان می گذارم.? القصه، اگر روزی، روزگاری به سرتان زد که با بچه های خودتان یا بچه های فامیل، دکتر بازی انجام بدهید، اول، همه جای دفترچه را به دقت وارسی نمایید تا به سرنوشت ما، دچار نشوید. از ما گفتن بود، خود دانید.?

ادامه »

روز پنج شنبه بود، هر4نفرمان در خانه بودیم و منتظر پدر..کم کم داشتیم سفره نهار را پهن می کردیم که پدر آمد، ولی تنها نبود، یک مهمان کوچک ناخوانده پرهیجان باهوش هم همراهش بود که بخاطر کاری که برای خانواده اش پیش آمده بود امروز نهار مهمان ما شد و تک تک خانواده چقدر خوشحال شدند وقتی طاها کوچولو کلی شور و هیجان هم با خودش آورد، این خوشحالی دیری نپایید چون با یاد آوری مادر، یادمان آمد این پسر، فقط برنج و ماکارونی و سوپ می خورد…حالا سرظهری باید چکار می کردیم؟؟

ما که دلمان را صابون زده بودیم برای نوش جان کردن یک آش محلی لذیذ و خوشمزه…

خلاصه سر سفره نشستیم..این آقا طاها که انگار بهش برخورده بود که چرا دارد با آش از او پذیرایی می شود،‌گوشی به دست،‌ کمی آن طرفتر از سفره با اخمی شیرین و بانمک نشسته بود و زیر چشمی ما را می پایید..ماهم سر سفره جلسه گذاشتیم که چطوری او را کنارمان بیاوریم.

قرار شد هرکسی فکری به ذهنش رسید را اجرا کند.

ابتدا نوبت پدر بود، با محبت که چاشنی اش هم زور و قدرت مردانه بود حرف زد ولی انگار نه انگار.

نوبت مادر رسید، با محبت و نصیحت حرف زد ولی کو گوش شنوا.

نوبت به خواهر به ظاهر عصبانی ولی دل گنجشکه ما رسید ولی انگار طاها مصمم تر شد که نیاید.

2نفر مانده بود.خودم و داداش دهه 80ی من.او هم شانسش را با شیطنت و تهدیدِ گرفتن گوشی امتحان کرد ولی گوشش بدهکار نبود، هر چند بخاطر گوشی هم که شده کمی نرم شده بود، اما نیامد که نیامد.

حالا من مانده بودم و نگاه هایی که منتظر بودند…

از خودش شروع کردم..پرسیدم چی دوست داری؟ گفت و گفت تا رسید به سوپ..روی حرفش نشستم. گفتم خب اینم داداش سوپه. عکس العمل آنی وجالبی دیدم.گوشی رو گذاشت زمین و گفت: چی؟؟؟!!!داداش سوپ؟؟؟!!!خب..مامان و باباش کین؟؟ منم دو تاغذا ردیف کردم..حالا اومده بود دور سفره ولی دست بردار نبود از کل خاندان آش می خواست پرده برداری کند.داشتم غذا کم می آوردم که بقیه به دادم رسیدند.خودش هم افتخار داد و چند غذا رو بعنوان خانواده آش معرفی کرد.

حالا دیگه با سوال ها و هیجانش نمیگذاشت بقیه غذا بخورند. قرار شد موشکافی نسلِ آش بماند بعد از نهار.الان دیگر آقا طاهای ما به ظرف کوچک خودش هم قانع نبود و می گفت از داداش سوپ زیاد میخوام…و مشغول خوردن شد…

و برایم ملموس تر شد، حدیث پیامبر رحمت(صلی الله علیه و آله): نزد هر کس کودکی باشد، باید با او کودکانه رفتار نماید.