با اینکه حدس هایی می زنم اما نمی دانم علت اصلی اش چیست ولی خراب شد… ?
چند روزی است که خراب شده و تمام برنامه ریزی های مرا بهم زده است. نه این که فکر کنید معتاد گوشی ام…نه…
برنامه ریزی های زیادی را به آن سپرده ام. نه شماره ای حفظ کرده ام، نه رمزی تا در مواقع لزوم استفاده کنم….حالا اگر تعمیر نشود چه؟!…. ?
تعمیر کار در جستجوی عیبِ گوشی است برای تعمیر ولی فعلا ناموفق. ?
این خرابی باعث شد برای حداقلِ ارتباطات، سراغی بگیرم از گوشی قدیمی، که در کنار محاسنی که دارد..معایبش کم نیست. ?
این گوشی قدیمی مرا به یاد گذشته های نه چندان دور می برد…گذشته هایی که فعلا 7روز است در آن متوقف شده ام… ?
لیستی از مخاطبان قدیمی، جلویم رژه می روند… با دیدن پیامک های قدیمی، خاطرات جالبی برایم مرور می شوند.
حال من مانده ام و گذشته ها… ?
و بی خبری از دوستان جدیدی که شماره ای از آن ها نیست… ?
مقصرش هم خودم هستم که زیادی غرق در گوشی شده بودم و فشاری بر حافظه ام وارد نکرده بودم… ?
سه روز در هفته بصورف تلگرافی، سری به کلاس هایم می زنم آن هم با اینترنت امانتی برادر دهه هشتادی ام. ?
از کوثر نت هم دور مانده ام، گاه هشتگ #هایکوکتاب را دنبال می کنم تا ببینم آیا کسی هایکو کتاب های مرا نساخته؟؟ و خوشحالم که آن 10هایکوکتابی که من روز اول ساختم، فعلا به ذهن کسی نرسیده است و امیدوارم که نرسد تا خودم عکس هایش را بگذارم. ?
خلاصه دوستان گرامی، غرض عرض ادب و رفع دلتنگی بود ☺
باشد که با دعاهای خیر شما، گوشی صحیح و سالم به دست اینجانب برگردانده شود تا کما فی السابق از خواندن نوشته های من بی نصیب نمانید ? و در ضمن هایکوهای مرا ببینید ? . و تا یادم نرفته، تذکر بدم خدمتتان که، مراقب گوشی هایتان باشید.

یه روزایی تو زندگی آدم، روزای اوجشه.
روزایی که هرچقدر هم به ظاهر زیاد باشه، ولی باز میترسی زود تموم بشه.
روزایی که شاید در آنِ واحدش، قدرشو ندونی ولی یه مدت که بگذره، تازه حسرت تک تک ثانیه ها و لحظاتش، تو تَن و بدنت میشینه و میخوایی تکرار بشه.
روزایی که کلی تجربه ی جدید، درسِ زندگی ازشون به یادگار می مونه.
روزایی که واست رقم خورده تا دوستای ناب پیدا کنی و40 روز خاص رو باهاشون تجربه كني.
40روزی که در جوار حضرت برادر(علیه السلام)، یکی از بهترین دوره ها رو گذروندم.
در کنار بهره بردن از اساتید تاپ کشوری در این دوره، 40روز پرمناسبت رو از 30شوال تا10ذی الحجه سپری کردم.
این روزها، به یاد پارسال می افتم، و حس مَلَسی رو تجربه میکنم.
باشد که حضرت رضا(علیه السلام) دوباره ما را، مهمان خود کند خصوصا در روز تولدشان‌.

اکثر کتاب هایی که خوانده ام، اول کتاب را خوانده ام و بعد نویسنده را شناخته ام.
این بار برعکس شد.
با تعریفی که از کتاب شنیده بودم علیرغم اینکه برخی نظرات نویسنده کتاب برایم غیرقابل هضم هست و در مواردی مخالف هستم، اما به خود نهیب زدم، این بار ماقال دیگری از من قال را در نظر بگیرم.
هرچند، روزی که کتاب به دستم رسید هم زمان بود با اتفاقات و حواشی دیزی دورهمی، و دوباره  میخواستم شروع نکرده پایان بدهم به مطالعه این کتاب. اما با این تفاسیر، کتاب “نخل و نارنج” وحید یامین پور را30خرداد 98 شروع کردم.
دو فصل اول مرا دوباره وسوسه به کنار گذاشتن این کتاب می کرد ولی صبوری پیشه کردم و ادامه دادم و اول تیر ماه تمامش کردم.
کتابی که روایتگر گوشه هایی از زندگی نامه ی یکی از درخشان ترین ها در علم و تقوا، شیخ مرتضی انصاری(مرجع تقلید و یکی از نوادگان جابربن عبدالله انصاری‌)، هست.
البته روایتی که ملال آور نیست و جذابیت خاصی دارد.
در این کتاب، گوشه هایی از سفرها، هجرت ها، سختی های این عالم بزرگ، بگونه ای جالب روایت شده است.
پیشنهاد می کنم اگر فراغتی حاصل گردید، حتما مطالعه کتاب را در اولویت قرار دهید.

برش هایی از کتاب:
- در هر راندنی کشش و دعوتی نهفته است.
- نیت کن. زهد به نیت نیاز دارد. اگر بدون نیت باشد زهد نیست بلکه حسرت داشتن است در نداری.
- پرهیز پر پرواز او بود. با خود عهد کرده بود مذاقش را باطعم چیزی که برای زنده ماندنش ضرورتی نداشت، آشنا نکند. با هر چشیدن جدیدی، خواهش جدیدی متولد می شد و در هر خواهش جدیدی، ذلت جدیدی نهفته بود.
- فقر، فخر است؛ ولی تا وقتی انتخاب شود و اظهار نشود. وقتی که اظهار شود، هم فقر است و هم ضعف.