تابستان بود، تصمیم گرفتیم مسافرت چند هفته ای به مقصد مشهد مقدس داشته باشیم.‌‌
دربین راه مهمان یک روزه ی شهرهای مختلفی بودیم تا اینکه نوبت به کرج رسید و تصمیم بر آن شد توقف یک روزه به 2یا3 روز افزایش یابد و مهمان چند نفر از فامیل های مادر شویم.
میزبان های ما نگذاشتند احساس تنهایی کنیم و علاوه بر اینکه ما را به تماشای مکان های مختلف شهر خود بردند، همراه با ما دوره ای مهمانِ فامیل هایشان می شدند.
در یکی از این روزها، مهمان میزبانی شدیم که خانمِ شاغلِ خانه، فردا امتحان داشت.
موقع خواب که شد چون تعداد مهمان ها زیاد بود، آقایان در آن خانه ماندند و خانم ها به خانه ی جاریِ میزبان رفتند و فرصت مناسبی برای شب نشینی خانم ها پیش آمد.
بعد از صحبت کردن از هر دری، بحث به امتحان فردا کشیده شد و حاضران شروع کردند به خاطره گویی از نحوه ی دادن امتحان و تقلب هایی متنوعی که در زمان دانش آموزی و دانشجویی انجام داده بودند ?
نوبت به من رسید، من هم گفتم ما هم امتحان حرمتی می دهیم.
نگاه متعجب بقیه را می دیدم که منتظر توضیح بودند.
من هم ادامه دادم: زمان تحصیل حوزه، تعدادی از اساتید، از جمله مدیر حوزه؛ برگه های امتحان کلاسی را به طلبه ها می دادند تا در خانه نوشته و در زمان معین برگردانند.
_این که خیلی راحت هست، کاش زمان تحصیل، به ما هم می دادند، تا کتاب را باز کرده و می نوشتیم.
_اتفاقا امتحان سختی است چرا که خودت هستی و خدای خودت.
با وجود شهادت خواهرم،باورش برایشان سخت بود.
اما من برایشان از فروشگاه بدون فروشنده حوزه مان هم گفتم.
شاید حق داشتند، زود باور نکنند اما حقیقت محض بود و این دور اندیشی و بی اهمیت ندانستن تربیت و تزکیه طلاب از یادگیری کتب حوزوی؛ نشات گرفته از تفکرات مدیر حوزه مان بود چرا که عقیده داشت: چند سال بعد صاحب پست هایی در شهر خود یا حتی کشور خواهید شد و باید از همین امروز، بر روی خودتان کار کنید.

آخرین روز‌ کاری ام بود؛‌ تصمیم گرفتم از کلاس ششمی ها که آخرین سالی بود که با‌هم بودیم، خداحافظی و طلب حلالیت کنم.
کلاس به کلاس به آن ها سر زدم؛‌ باورم نمی شد اما سر کلاس آخر؛ به سختی بغضم را فرو‌خوردم و سریع به دفتر‌‌‌‌ برگشتم.
مدتی گذشت… شنیدم بچه ها حتی آن هایی که خیلی مغرور بودند و اوایل سال، ارتباط با آنها بسیار‌‌‌سخت بود و مدتی زمان برد تا با محبت کردن و سایر روش ها؛ ‌ارتباط بگیرم تا حرف دل خود را جایی دیگر نبرند؛ گریه سوزناک جدایی سر می دهند.
سریع سراغشان رفتم تا آرام کنم، چرا که اگر دیر می جنبیدم؛ ناظمی که تحمل این چیزها را ندارد و بچه ها با دیدنش استرس می گیرند، با عصبانیت سراغشان می رفت.
بعد از آرام کردن، قول دادم سر امتحان آخر، دوباره سراغی از آن ها بگیرم.
مدت کمی نبود، همین سال آخر را که حساب کنی، 8ماه پا به پایشان راه رفتم،‌ با خنده آن ها خندیدم، در زمان ناراحتی و استرس، در کنارشان بودم.
هر چند که زیاد شنیدم آن ها را لوس میکنی، ‌زیاد حسابشان نکن،‌ پر رویشان نکن؛ ولی بچه بودند و جز محبت و بها دادن و محرم راز بودن، چیزی نمی خواستند.
گرچه اوایل از برخی کارهایشان ناراحت بودم ولی این صحبت عزیزی آرامم می کرد.
میگفت:مشکل ما در تربیت این است که دنبال نتیجه آنی هستیم؛ باید وظیفه خود را در حال حاضر انجام دهیم ولی مشاهده نتیجه شاید سالها طول بکشد.
و من دلخوش به این سخن، منتظرم تا نتایج بلند بالا را سال های بعد نظاره گر باشم.

نمیدانم از چه بنویسم، برای چه بنویسم، بخاطر چه کسی بنویسم. 

فقط این را میدانم که باید بنویسم، بخاطر حال دل خودم هم که شده باید بنویسم.

دلم خیلی برای نوشتن و حس لذت بخشِ بعدش تنگ شده…

​نیمه ماه رمضانِ سال سوم هجری، فرزند مولود کعبه، جهان را منور می کند.

نامِ فرزند ارشد هارون،وصی موسی برای فرزندِ وصی محمد(صلی الله علیه و آله)، از طرف پروردگار پیشنهاد می گردد و شُبر عبری، حسن عربی می شود.

فرزندی که با برادرش میوه ی دل نبی، گوشواره های عرش، سرور جوانان اهل بهشت می گردد و پیامبر حُبِ خودش را مشروط به دوست داشتن او می داند.

پیشوایی که در علم، تقوا، زهد و عبادت؛ ممتاز بود.

۲۵بار پیاده به سفر حج رفتن، نمونه ای از عابد بودن ایشان است.

همیشه برای نماز، بهترین لباسش را می پوشید، چرا که باور داشت: خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد.

تقوایش در حدی بود که از ترس خدا و صبحت با خدا، در حال وضو، بدنش می لرزید.

نمونه ی کامل مهربانی را می توان در او یافت.‌

کنیزی را بخاطر دادن دسته گلی، در راه خدا آزاد می کند.‌ گواه خود را آیه ۸۶سوره ی نساء می داند:* وَإِذَا حُيِّيتُم بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا….*  “چون به شما هدیه ای دادند، بهتر از آن را پاسخ دهید.”

شمول این مهربانی،برای انسان نیست. چرا که در مواجهه با سگ گرسنه ای؛ یک لقمه خود می خورد ولقمه دیگر سگ را میهمان می کند و می گوید:"از خدا حیاکردم که من در حال خوردن باشم و او گرسنه باشد.”

شجاعتش بی نظیر است، از بزرگان عرب، کسی جرات رویارویی با او را ندارد. همواره آماده مجاهدت در راه خداست.

وقتی فقیری، به سراغ علی(علیه السلام) می رود،امیرالمومنین، آدرس کریمی را در مدینه می دهد که سفره اش همیشه باز است.

احسان و بخشش زبانزد خاص و عام هست، کسی از در خانه اش، چه مستقیم و چه غیر مستقیم، نا‌امید و دست خالی بر نمی گردد.

کریمی که در طول عمر خود،دو بار تمام اموالش را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم نمود و نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا بخشید.

کریم آل طه(علیه السلام)َِدر این شب و روز، ما را نا امید و دست خالی بر نگردان.   

​ در ۲ کیلومتری جنوب شرقی خوی بر روی رودخانه قطور قرار دارد.

 دارای ۷ دهانه بزرگ آبرو (بر روی پایه های سنگی) و۷ دهانه ی کوچک یا دهلیزهای منظم می باشد.
 بنابر اسم “خاتون” گفته می شود، احتمالا بنای نخستین آن در دوره سلجوقی و به نام خاتون دختر طغرل سوم ساخته شده و متصل کننده خوی به سلماس بوده و در دوره زندیه توسط احمد خان دنبلی تجدید بنا شده است.
 در زمان‌های قبل مردم از آن رفت و آمد می‌کردند ولی فعلاً مسدود شده است.

ادامه »