​نیمه ماه رمضانِ سال سوم هجری، فرزند مولود کعبه، جهان را منور می کند.

نامِ فرزند ارشد هارون،وصی موسی برای فرزندِ وصی محمد(صلی الله علیه و آله)، از طرف پروردگار پیشنهاد می گردد و شُبر عبری، حسن عربی می شود.

فرزندی که با برادرش میوه ی دل نبی، گوشواره های عرش، سرور جوانان اهل بهشت می گردد و پیامبر حُبِ خودش را مشروط به دوست داشتن او می داند.

پیشوایی که در علم، تقوا، زهد و عبادت؛ ممتاز بود.

۲۵بار پیاده به سفر حج رفتن، نمونه ای از عابد بودن ایشان است.

همیشه برای نماز، بهترین لباسش را می پوشید، چرا که باور داشت: خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد.

تقوایش در حدی بود که از ترس خدا و صبحت با خدا، در حال وضو، بدنش می لرزید.

نمونه ی کامل مهربانی را می توان در او یافت.‌

کنیزی را بخاطر دادن دسته گلی، در راه خدا آزاد می کند.‌ گواه خود را آیه ۸۶سوره ی نساء می داند:* وَإِذَا حُيِّيتُم بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا….*  “چون به شما هدیه ای دادند، بهتر از آن را پاسخ دهید.”

شمول این مهربانی،برای انسان نیست. چرا که در مواجهه با سگ گرسنه ای؛ یک لقمه خود می خورد ولقمه دیگر سگ را میهمان می کند و می گوید:"از خدا حیاکردم که من در حال خوردن باشم و او گرسنه باشد.”

شجاعتش بی نظیر است، از بزرگان عرب، کسی جرات رویارویی با او را ندارد. همواره آماده مجاهدت در راه خداست.

وقتی فقیری، به سراغ علی(علیه السلام) می رود،امیرالمومنین، آدرس کریمی را در مدینه می دهد که سفره اش همیشه باز است.

احسان و بخشش زبانزد خاص و عام هست، کسی از در خانه اش، چه مستقیم و چه غیر مستقیم، نا‌امید و دست خالی بر نمی گردد.

کریمی که در طول عمر خود،دو بار تمام اموالش را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم نمود و نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا بخشید.

کریم آل طه(علیه السلام)َِدر این شب و روز، ما را نا امید و دست خالی بر نگردان.