​پارسال،روزی که این کتاب را برای تولد برادر دهه هشتادی‌ام می‌خریدم،‌فکر نمی‌کردم یک‌سال بعد، از سر کنجکاوی،‌بنشینم و این کتاب را بخوانم و تاحدی جذب قصه‌اش بشوم که یک‌روزه کتاب ۲۷۱صفحه‌ایی #جام_جهانی_در_جوادیه را تمام کنم.

هر چند قهرمانان داستان،بزرگ مردان کوچک هستند ولی حس میکنم باید کمی سن شان بالاتر می بود…

گاهی بعضی اغراق های این کتاب،‌ غیر‌قابل‌باور است ولی می‌توان در این کتاب،‌دوستی و صفا را به شیرینی، لمس کرد.

با این‌که، این کتاب حول محور فوتبال است و دنیای پسرانه را روایت می کند که قهرمانانش پسران۱۴ساله ی مشابه پسران دهه۶۰ی هستند، ولی خواندنش برای دختران،‌خصوصا نوجوانان خالی از لطف نیست.

​کتاب دیگری برای مطالعه،‌مد‌نظرم بود ولی توفیق اجباری سبب شد،این کتاب را بخوانم. ابتدای کتاب را که می خواندم، گارد عجیبی گرفته بودم اما رفته رفته دیدم بهتر و در واقع اصلاح شد و شیرینی کتاب برایم لذت بخش بود. با خواندن این کتاب، این جمله برایم ملموس تر شد:«از دامن زن،‌مرد به معراج می رود.» خداحافظ سالار،‌نام کتابی است که خاطرات همسر سرلشکر شهید حسین همدانی(ابو‌وهب) به قلم حمید حسام، با متن ساده و روان. به معنای واقعی می توان گفت،‌شهید حسین همدانی،‌یار دیرین احمد متوسلیان، ابراهیم همت، محمود شهبازی و… مجاهد فی سبیل الله، مدافع حریم آل الله، علمدار خستگی ناپذیر جبهه ها، متعلق به همه ی مردم بودند و منیتی در ایشان نبود. کتابی که گزینه مناسبی برای بودن در سبد مطالعه تان است. پ.ن۱:‌عکس دوم را خیلی دوست دارم.

جونم براتون بگه:
یکم آروم تر..چرا سر و صدا میکنید..فضای جلسه رو بهم نزنید.
گوش بدید..
براتون حرف دارم..
اصلا میخوام یه قصه بگم واستون.
قصه ی این که، بانو شاه پرک ما چطوری مُلا شد.

خُب.. بریم سر اصل مطلب..
این شاه پرک ما، پیش دانشگاهی میخوند اونم رشته ریاضی. :)
اصلا هم رابطه ی خوبی با درسای علوم انسانی نداشت.

یه چیزی بگم بخندید: سر این جور کلاسا خوابش میگرفت.

القصه این شاه پرک ما دوتا از داداشاش طلبه بودن.:)

یکی از این داداشا، هی به این شاه پرک میگفت: تو هم بیا طلبه شو.
شاه پرک هم با نگاه عاقل اندر سفیهی و یکمی هم غضبناک، برادر محترمش رو برانداز میکرد.:(

بالاخره روزگار گذشت، دفترچه حوزه اومد.
این داداشِ پیگیر، سَر خود رفته بود دفترچه گرفته بود واسه شاه پرک، خودشم اسم خواهر شاه پرکشو نوشته بود.:(

هر چند این شاه پرک ما با این برادر محترم، در بحث بود و نیمچه جنگ میکرد باهاش، اما بالاخره راضی شد جمعه ای که فرداش امتحان دیفرانسیل داشت، بره امتحان ورودی حوزه رو بده. :(

چند ماه گذشت و از حوزه زنگ زدن که ای شاه پرک تو کجا بودی تا حالا؟
بی صبرانه انتظارتو میکشیم برا مصاحبه.

اهل خانه شاد بودن از قبولی، ولی شاه پرک میگفت:‌مگه انتظار داشتید قبول نشم :(
خلاصه روزی تعیین شد تا شاه پرک بره واسه مصاحبه.اونم ساعت9صبح یه روز گرم تابستونی.
از اون طرف ساعت8ونیم شاه پرک باس امتحان رانندگی میداد، پس فرصت مناسبی بود تا وقت رو بهونه کنه و نرسه برا مصاحبه :))

دوباره برادر محترمِ پیگیرش وارد عمل شد و قول داد، همین که امتحان اول داده شد، شاه پرک ما رو، سه سوته برسونتش دم در حوزه.

هنوز باز منتظرید شاه پرک خوابی چیزی ببینه، نه خواهرِ من خبری از این چیزا نیست.

بالاخره روز موعد میرسه و شاه پرک قصه ی ما قدم چندم رو با پیگیری های برادر محترمش می پیماید و رهسپار اتاق مصاحبه میگردد.

توی اتاق هم، سه تا خانم محترمِ مهربون نشستن. هی ازش سوال میکنن. اینم بی پروا جواب میده 

و بعدش از اتاق خارج میشه.
هنوز باز خبری از خواب نیست.
منتظر نباشید.
هیچی دیگه چند روز بعد میگن قبول شدی بیا سر درس و مشقات.

نکنه شما هم خوشحال شدید، مگه انتظار داشتید شاه پرک قبول نشه :(

همین دیگه، بدون هیچ اتفاق خاصی شاه پرک قصه ی ما، مُلا شد.

اما فاصله ی زیادی تا آدم شدن داره.
………

پ.ن1:این احتمال داده میشه که خواب معروف رو برادر شاه پرک دیده باشه. ولی هنوز باز در هاله ای از ابهامه چون شاه پرک وقت نکرده ازش بپرسه، احتمال هم میده اگه بپرسه، برادره یادش نباشه یا نخواد بگه…

پ.ن2: چند وقت بعد، شاه پرک بانو میفهمه، اون سه تا خانوم، مدیر و معاونای حوزه بودن و بخاطر حرفاش (منتظرید بگم خجالت میکشید؟ نخیرمممم)فقط یکمی یه نیمچه تعجب میکنه که ای وای من این حرفا رو گفته بودم جلوی بزرگان.

پ.ن3:رد پاهای برادر محترم شاه پرک، برا سطح3 هم مشاهده شده.

والسلامممممممممم، ختم جلسه.
صدای دست و جیغ (استغفرالله، صدای صلوات) حضار، فضای جلسه رو معنوی میکند.

نيمه ي ذي الحجه آخرين ماهِ سال212هجري قمري، در صريا¹مولودي متولد مي گردد كه پدرش ابن رضا؛ جواد الائمه عليه السلام و مادرش سمانه، بانوي فضيلت و تقواست.

ابوالحسن ثالث² در هشت سالگي، هادي امت مي گردد. ايشان معاصر با5خليفه ي عباسي بودند.

همراه فرزندشان، با لقب عکسریین از آنها نام برده می شوند، چرا كه از 31 سالگي در سامرا كه اردوگاه نظامي(عسكر)بود، زنداني بودند.

مناظره هاي علمي³ ، پاسخگويي به شبهات اعتقادي و تربيت شاگردان برجسته نظير:عبدالعظيم حسني، فضل بن شاذن، ايوب بن نوح و… از نمونه هاي ميراث داري ايشان براي علمِ پيامبر خدا(صلي الله عليه و آله) است.

اخلاق و سيره عملي ايشان همچون پدران بزرگوارشان به حدي است كه حتي دشمنان را هم به تحسین و تمجید واداشته است.

با معبود چنان انسي داشت كه در شرح حالش او را عابد وارسته و زاهد خوانده اند.

بگونه اي كانون سخاوت و كرم بود كه ابن شهر آشوب؛ آن را معجزه اي مي داند كه فقط از عهده ي پادشاهان ساخته است و مي گويد اين مقدار انفاق را از كسي نشنيده ام.

رسيدگي به مشكلات و گرفتاري هاي مردم، بزرگداشت دانشمندان، سخت كوشي در زندگي⁴ ، از ديگر خصوصيات سيره عملي پيشواي دهم شيعيان است كه براي هر كدام نمونه هاي فراواني در تاريخ ذكر شده است.

دشمنان اهل بيت به زنداني بودن ايشان راضي نبوده و با وجود مراقبت و كنترل شديد، تاب و تحملِ شخصيت الهي و موقعيت اجتماعي اين امام همام، مبارزه منفي ايشان با دستگاه خلفا و عدم پذيرش كمترين سازشي با ستمگران، را نداشتند و ايشان را مسموم مي كنند و  در سامرا، در خانه ي خود به خاک می سپارند.

—————————-

1. شهري نزديك مدينه

2. مطلق ابوالحسن به امام علي(عليه السلام)اطلاق مي گردد. ابوالحسن اول: امام موسي كاظم (عليه السلام)/ابوالحسن ثاني:امام رضا(عليه السلام)

3. مناظره و مبارزه علمي با اشاعره، معتزله، غُلات(غُلو كنندگان).

4. با اينكه درآمدهاي اسلامي به دست ايشان مي رسيد ولي از حاصل دسترنج خود بهره مي گرفت.

با تعريف هايي كه از فيلم شده بود، خيلي مشتاق تماشايش بودم. هرچند در اين اواخر به حدي نقد خوانده بودم كه كم مانده بود عطاي ديدنش را به لقايش ببخشم. اما بالاخره فيلم#شبي_كه_ماه_كامل_شد را در#سينما_شمس_خوي تماشا كردم. فيلمي كه با تماشايش متوجه گذشت زمان نبودم و بعد از اتمام، فهميدم بيش از 2ساعت است كه به نظاره نشسته ام.
بعنوان يك بيننده عادي، نظرم رو بازگو مي كنم.
در فيلم، سير تبديل يك مرد عاشق پيشه به يك فرد جاني، قابل تشخيص است.
سير ابتدايي فيلم، آرام بود و كند و تا آخر، هر آن منتظر عمليات فوق انتحاري بودم و انتظار صحنه هاي خشونت بارتر را داشتم البته با توجه به فيلم هايي كه قبلا ديده بودم و تصويري كه از اين فيلم در ذهنم ساخته بودم. هرچند دوست عزيزي كه همراهم بود، در چند صحنه دستانش را سپر چشمانش كرده بود كه خاطرش آزرده نگردد و من وظيفه توضيح دادن دادنش را با كمال ميل انجام مي دادم.
در نهايت، فيلمي كه ابتدايش يك عاشقانه ي آرام بود، با يك تراژدي تلخ، خاتمه مي يابد.
چند ساعتی است،به ميزان قسي القلب بودن برخي آدميان، فكر مي كنم….
پ.ن1: خرابي گوشي موبايلم و در دسترس نبودنش، سبب گردید، عكسي گرفته نشود و بخاطر اينكه متن بدون عكس را دوست ندارم، عكسي از صندلي هاي رزرو شده مي گذارم.(هرچند صندلي هايمان كمي متفاوتر شد.)
پ.ن2:متشكرم از دوست عزيزم كه دعوت مرا پذيرفت.