چندین بار و از افراد مختلف، معرفی کتاب “ویولن زن روی پل” نوشته: “خسرو باباخانی” به گوشم خورده بود.

بعد از خرید اینترنتی کتاب و رسیدن به دستم، شروع به خوانشش کردم.

این حجم از لذت بردن از کتاب، باورم نمی‌شد. خیلی دوستش دارم.

می‌خواهم به همه بگویم: لطفا، خواهش می‌کنم، کتاب را مطالعه کنید.

کتابی به غایت زیبا، جذاب، دلچسب، دارای متنی خوش‌خوان، دوست‌داشتنی است.

قلم توانمند و روانِ نویسنده و روایتِ صادقانه از زندگی‌شان در به دل نشستن کتاب، بی‌تاثیر نیست.

حس خوبی که این کتاب انتقال می‌دهد و امید را پخش می‌کند، انسان را به زندگی و بهبود شرایط امیدوار می‌سازد.

خلاصه: کتاب بی‌نظیر که متفاوت با هر کتاب دیگه‌ای است و فقط باید خواند.

​قسمت دوم اتفاقات خوبی که در زندگی برایم افتاد و به فال نیک می‌گیرم: آشنایی با تله‌تکست یا همان پیام‌نمای تلویزیون بود که باعث شد کودکی و نوجوانی با کمترین تشویش و دل‌نگرانی، سپری کنم. آشنایی‌ای که ره‌آوردش چندین دفتر، دفترچه، سالنامه و سر‌‌رسید بود. یکی از آن صفحاِت جالبِ تله‌تکست تلویزیون، شبکه ۴ و باشگاه هم‌اندیشان بود که محل خوبی برای گردهم آمدن نوجوانان و جوانان سراسر کشور به صورت پیامکی به مدیریت پیام و امید بود که در آن برای پیدا کردن و دوامِ حالِ خوب همدیگر هم‌فکری می‌شد، از هم آموختیم: خود‌آگاهی را، دیدن اتفاقاتِ خوب هر‌چند کوچک، نحوه‌ی تعامل با دیگران، حالِ خوب شکرگذاری، کتابخوان درجه‌یک شدن و کلی اتفاقات خوب دیگر…. ولی حیف و صد حیف که با روی‌کار آمدن مدیران و مسئولین جدید، پیام‌نمای شبکه‌ی۴ تعطیل گردید… از اتفاقات خوب دیگر، آشنایی با دوستی که صمیمیت را برایم معنا کرد و نمی دانم و شاید تا آخر عمر هم نخواهم فهمید که چرا این اندازه او را دوست دارم ولی به قولِ عزیزی که بهم گفت:"باید این سوال را تمام کنی، دوستش داری چون دلت میخواد، برای احساس و عشق نباید سوال مطرح بشه. چون آدم بخاطر فضیلت‌ها جلب میشه و بعدش فقط اونه و اون…”