آذر ماه بود که این کتاب را در قفسه‌ی کتابخانه‌ی زن‌داداشم موقع اسباب‌کشی خانه‌شان دیدم و اسم و جلدش برایم جالب آمد و برای مطالعه برداشتم. 

 وقتی شروع به خواندن این کتابِ کم‌حجم کردم، فکر نمی‌کردم سال بعد تمامش خواهم کرد. هرگز تصور نمی‌کردم، سه چهارم‌ش را خانه‌ی خودمان و یک چهارم‌ش را خانه‌ی مستاجری بخوانم و آنجا تمام کنم.

ولی زلزله، باعثِ همه‌ی اینها شد و همینطور سبب شد ماه‌های بهمن و اسفند بخاطر دوری از خانه‌مان ازش بی‌خبر باشم و فروردین ماه وسط اسباب‌کشی یافتم‌ش، بعد دوباره گم‌ش کنم، وقتی مجدد یافتمش بلافاصه خوانش‌ش را ادامه دادم و بالاخره اردیبهشت ماه، این سفرنامه تمام شد.

و برای خودم هم سفرنامه‌ای شد.

کتاب “کاهن معبد جینجا” سفرنامه‌ی خود نوشت “وحید یامین‌پور” به ژاپن برای حضور در گرامیداشت سالگرد بمباران هیروشیما است که با متنی روان و شفاف به جریان این سفر می‌پردازد.

او در این سفر تنها نیست و چند نفر از افراد مشهور همچون پرویز پرستویی،حبیب احمدزاده، مازیار میری، و…. و همچنین سه نفر از جانبازان دفاع مقدس نیز با او هم‌سفر هستند. این تنوع هم‌سفران، خود باعث ایجاد جذابیت در سفر شده است.

 لابه لای ماجرای سفرش، تحلیل‌هایی هم از سرزمین آفتاب تابان و مردمانش و مناسِبات‌شان اضافه کرده است.

این کتاب کوتاه است و متن روان و خوشخوانی دارد. در هر فصلی، عکس‌هایی هم دارد اما سیاه و سفید هستند.

با مطالعه‌ی این کتابِ کم‌حجم، می‌توان آشنایی هرچند نسبی و کوتاه از سرزمین آفتاب تابان و مردم‌ش بدست آورد.

ادامه »

​‌‌‌‌ ‌‌‌ ‌‌خودم را تنبیه کرده بودم تا دفاع پایان نامه‌ام را انجام نداده‌ام، حق ندارم کتابی بخوانم. اما این خود تنبیهی و دوری از کتاب، فقط ۲ ماه دوام آورد. توفیق اجباری شد تا همزمان با دهه‌ی اول ذی‌الحجه شروع به خواندن کتاب “خال سیاه عربی” کنم. کتابی که با خوانش سطرهایش، صدای نویسنده در ذهنم تداعی می‌شد. انگار به صدای نویسنده گوش می‌دادم، نویسنده‌ایی که قبل از آشنایی با کتاب‌هایش، پادکست‌های جالب و حال خوب‌کُنَش را شنیده بودم. این کتاب هم، سفرنامه‌ایی جالب بود از حج تمتع پارسالِ آقای “حامد عسکری". کتابی که شروع متفاوتی داشت و از کودکی‌های نویسنده در زادگاهش (بم) و تصوراتی که از خدا توسط اطرافیان برایش ایجاد کرده بودند، آغاز شد. احساسات لطیف و عواطف شخصی نویسنده، در این کتاب ملموس است و به خوبی خواننده‌ی کتاب را با خود همراه می‌کند و متن روان و دلنشینی دارد. نگاهِ شاعرانه نویسنده در کتاب مشهود است و طنزهای گاه گاهش، به دل می‌نشیند. گریزهایش را بسیار دوست داشتم. حتی بیشتر از خود سفرنامه. هرچند این گریزها، گاه قابل پیش بینی بود و در پاره‌ایی از گریزها، دلم می‌خواست اضافه‌تر باشد.  این کتاب برای من، که هیچ آشناییت و تصوری نسبت به سفر حج نداشتم، یک سیر و سفرِ معنویِ مجازی، به ارمغان آورد.