​روزهای قرنطینه خانگی، فرصتی برایم فراهم کرد تا به پیشنهادِ برادرِ دهه هشتادی‌ام، مستندِ عابدان کُهَنز را ببینم.

این مستند، به کارگردانی مجید رستگار و به مدتِ تقریبا ۱۲۰دقیقه تهیه شده است.

 این مستند، روایتِ دهه‌ی ۶۰ تا اواسطِ دهه‌ی ۹۰ِ محله‌ی کُهَنز و تلاش و مجاهدتِ جوانانِ آتش به اختیارِ دهه‌ی۶۰ تا متولدین دهه۷۰یی که باعثِ تغییرِ تدریجی این محله و شکوفایی و بالندگی ساکنینِ این محله شدند.

جوانانی که نشان دادن می‌توان با تفکر خلاقانه، عملِ درست و نیتِ خالص، کارِ فرهنگیِ اثر گذار انجام داد و به‌ جایِ دفعِ حداقلی، جذبِ حداکثری داشت.

در این میان نباید از کنار این گذشت که بزرگانی هم بودند که نشان دادند بدون سخت‌گیری و با محبت و اعتماد بر جوانان، می‌توان تاثیر گذار بود.

در سراسرِ این مستند؛ می‌توان اتحاد، همدلی، یکرنگیِ ساکنین این محله را شاهد بود که با توکل بر خداوند  

و تلاش و صمیمت بین یکدیگر، کارها و اهدافشان را پیش می‌بردند.