روزهای چادرنشینی فرصتی رقم زد برای مطالعه‌ی کتابی که این روزها، زیاد تعریفش را شنیده بودم.

در واقع این کتاب آخرین کتابی بود که در سال ۱۴۰۱ بطور کامل خواندم.
کتاب “حاج قاسمی که من می‌شناسم." 

نوشته: سعید علامیان

راوی: علی شیرازی

نویسنده‌ی کتاب در ۱۳ قسمت، رفاقت چهل‌ساله راوی را با سردار سلیمانی روایت می‌کند.

با خواندن این کتابِ روان و خوش‌خوان، یک تصویر دوست‌داشتنی از سردار مواجه می‌شویم.

این کتاب، ابعاد متنوع زندگی سردار را از جمله: روابط فردی و خانوادگی، ارتباط‌شان با شهدا و خانواده شهدا، سیر و سلوک‌شان، زندگی شخصی و اجتماعی، عملیات نظامی‌ و اقدامات فرهنگی‌شان را در قالب داستان‌های کوتاه و بلند بیان می‌کند.

این کتاب با توجه به اینکه راوی‌ش رفیق صمیمی سردار بوده و خاطراتش موثق و دارای منبع و سند قوی است، برای آشنایی و اُنس بیشتر با سردار توصیه می‌شود.

یکی از روزهای بهاری بود که دوستِ عزیزی، پیام فرستاد و بعد از احوالپرسی‌های معمول، آدرسِ منزل را خواست و بعد از شوخی‌های دو طرفه؛ اعلام کرد که می‌خواهد کتابش را برایم بفرستد و من با ذوق‌زدگی و اشتیاق فراوان و با کمال میل، آدرس را فرستادم و با علاقه منتظر رسیدن کتاب بودم.

بعد از رسیدن کتاب و گرفتن عکس‌های مختلف، و کنترل هیجانم، شروع به خوانش کتاب کردم.

کتابِ “با دِلَم می‌خوانم” نوشته‌ی: “زهره جمالی زواره (صداقت)” است.

این کتاب شامل چهل داستانک به سبک خاطره‌نویسی و با محتوای باز آفرینی محتوای دینی می‌باشد.

عنوان هر داستان از شعرهای اصیل ایرانی انتخاب شده است.

صداقت؛ نویسنده‌ی کتاب، یک‌سال همراهی با مادرشان را در بستر بیماری روایت می‌کند.

 نویسنده بعنوانِ همراهِ مریض تلاش دارد مشکلات و چالش‌های موجود در بیمارستان را با اخلاق و رفتار اسلامی، حل کند.

متن کتاب ساده و روان است و می‌تواند مخاطب را به خوبی با خود همراه کند.

این کتاب برای همه، خصوصا افرادی که عزیزی در بستر بیماری در بیمارستان دارند، توصیه می‌شود تا با همدلی که در این کتاب قابل درک است، همراهی کرده و حسِ تنهایی  وجودشان را آزرده نکند.

تا یادم نرفته از دوستِ عزیز، نویسنده‌ی کتاب بابت ارسال ۲ نسخه؛ نهایت تشکر را دارم، خصوصا برای نسخه‌ی وقف در گردشِ کتاب، که امیدوارم بتوانم به درستی به اهلش برسانم.

​افراد زیادی پیشنهاد خواندنش را داده بودند. وقت یاری ام نمی کرد. بالاخره اراده کردم و شروع شد.?

پا به پای نویسنده حرکت کردم.?

همراه شدم با او در کنار بیست و دو نفر دیگر و چقدر جای اکبر خالی بود در کنار دوستانش در هشت ماه این کتاب.?

چه بسیار می شود یاد گرفت از این بزرگ مردان به ظاهر کوچک.

خاطرات خود نوشت احمدیوسف زاده در چهار فصل به انضمام یک پیش فصل در ابتدا و مجموعه ای از عکس ها و اسناد در آخر.

… و بی صبرانه مشتاق دیدن فیلم آن بیست وسه نفر هستم.