جونم براتون بگه:
یکم آروم تر..چرا سر و صدا میکنید..فضای جلسه رو بهم نزنید.
گوش بدید..
براتون حرف دارم..
اصلا میخوام یه قصه بگم واستون.
قصه ی این که، بانو شاه پرک ما چطوری مُلا شد.

خُب.. بریم سر اصل مطلب..
این شاه پرک ما، پیش دانشگاهی میخوند اونم رشته ریاضی. :)
اصلا هم رابطه ی خوبی با درسای علوم انسانی نداشت.

یه چیزی بگم بخندید: سر این جور کلاسا خوابش میگرفت.

القصه این شاه پرک ما دوتا از داداشاش طلبه بودن.:)

یکی از این داداشا، هی به این شاه پرک میگفت: تو هم بیا طلبه شو.
شاه پرک هم با نگاه عاقل اندر سفیهی و یکمی هم غضبناک، برادر محترمش رو برانداز میکرد.:(

بالاخره روزگار گذشت، دفترچه حوزه اومد.
این داداشِ پیگیر، سَر خود رفته بود دفترچه گرفته بود واسه شاه پرک، خودشم اسم خواهر شاه پرکشو نوشته بود.:(

هر چند این شاه پرک ما با این برادر محترم، در بحث بود و نیمچه جنگ میکرد باهاش، اما بالاخره راضی شد جمعه ای که فرداش امتحان دیفرانسیل داشت، بره امتحان ورودی حوزه رو بده. :(

چند ماه گذشت و از حوزه زنگ زدن که ای شاه پرک تو کجا بودی تا حالا؟
بی صبرانه انتظارتو میکشیم برا مصاحبه.

اهل خانه شاد بودن از قبولی، ولی شاه پرک میگفت:‌مگه انتظار داشتید قبول نشم :(
خلاصه روزی تعیین شد تا شاه پرک بره واسه مصاحبه.اونم ساعت9صبح یه روز گرم تابستونی.
از اون طرف ساعت8ونیم شاه پرک باس امتحان رانندگی میداد، پس فرصت مناسبی بود تا وقت رو بهونه کنه و نرسه برا مصاحبه :))

دوباره برادر محترمِ پیگیرش وارد عمل شد و قول داد، همین که امتحان اول داده شد، شاه پرک ما رو، سه سوته برسونتش دم در حوزه.

هنوز باز منتظرید شاه پرک خوابی چیزی ببینه، نه خواهرِ من خبری از این چیزا نیست.

بالاخره روز موعد میرسه و شاه پرک قصه ی ما قدم چندم رو با پیگیری های برادر محترمش می پیماید و رهسپار اتاق مصاحبه میگردد.

توی اتاق هم، سه تا خانم محترمِ مهربون نشستن. هی ازش سوال میکنن. اینم بی پروا جواب میده 

و بعدش از اتاق خارج میشه.
هنوز باز خبری از خواب نیست.
منتظر نباشید.
هیچی دیگه چند روز بعد میگن قبول شدی بیا سر درس و مشقات.

نکنه شما هم خوشحال شدید، مگه انتظار داشتید شاه پرک قبول نشه :(

همین دیگه، بدون هیچ اتفاق خاصی شاه پرک قصه ی ما، مُلا شد.

اما فاصله ی زیادی تا آدم شدن داره.
………

پ.ن1:این احتمال داده میشه که خواب معروف رو برادر شاه پرک دیده باشه. ولی هنوز باز در هاله ای از ابهامه چون شاه پرک وقت نکرده ازش بپرسه، احتمال هم میده اگه بپرسه، برادره یادش نباشه یا نخواد بگه…

پ.ن2: چند وقت بعد، شاه پرک بانو میفهمه، اون سه تا خانوم، مدیر و معاونای حوزه بودن و بخاطر حرفاش (منتظرید بگم خجالت میکشید؟ نخیرمممم)فقط یکمی یه نیمچه تعجب میکنه که ای وای من این حرفا رو گفته بودم جلوی بزرگان.

پ.ن3:رد پاهای برادر محترم شاه پرک، برا سطح3 هم مشاهده شده.

والسلامممممممممم، ختم جلسه.
صدای دست و جیغ (استغفرالله، صدای صلوات) حضار، فضای جلسه رو معنوی میکند.

با تعريف هايي كه از فيلم شده بود، خيلي مشتاق تماشايش بودم. هرچند در اين اواخر به حدي نقد خوانده بودم كه كم مانده بود عطاي ديدنش را به لقايش ببخشم. اما بالاخره فيلم#شبي_كه_ماه_كامل_شد را در#سينما_شمس_خوي تماشا كردم. فيلمي كه با تماشايش متوجه گذشت زمان نبودم و بعد از اتمام، فهميدم بيش از 2ساعت است كه به نظاره نشسته ام.
بعنوان يك بيننده عادي، نظرم رو بازگو مي كنم.
در فيلم، سير تبديل يك مرد عاشق پيشه به يك فرد جاني، قابل تشخيص است.
سير ابتدايي فيلم، آرام بود و كند و تا آخر، هر آن منتظر عمليات فوق انتحاري بودم و انتظار صحنه هاي خشونت بارتر را داشتم البته با توجه به فيلم هايي كه قبلا ديده بودم و تصويري كه از اين فيلم در ذهنم ساخته بودم. هرچند دوست عزيزي كه همراهم بود، در چند صحنه دستانش را سپر چشمانش كرده بود كه خاطرش آزرده نگردد و من وظيفه توضيح دادن دادنش را با كمال ميل انجام مي دادم.
در نهايت، فيلمي كه ابتدايش يك عاشقانه ي آرام بود، با يك تراژدي تلخ، خاتمه مي يابد.
چند ساعتی است،به ميزان قسي القلب بودن برخي آدميان، فكر مي كنم….
پ.ن1: خرابي گوشي موبايلم و در دسترس نبودنش، سبب گردید، عكسي گرفته نشود و بخاطر اينكه متن بدون عكس را دوست ندارم، عكسي از صندلي هاي رزرو شده مي گذارم.(هرچند صندلي هايمان كمي متفاوتر شد.)
پ.ن2:متشكرم از دوست عزيزم كه دعوت مرا پذيرفت.

​#شاه_پرک_نوشت  از وقتی یادم می آید؛ می نوشتم، اما نه در حد #تولیدی و #به_قلم_خودم. فقط در حد نوشتن از روزمرگی ها و خاطرات روزانه. ?  ره آوردش، چندین چند دفترچه که مخفی میکردم تا کسی خاطراتم را نخواند، اما از تیررسِ دیدگانِ برادرانم در امان نمی ماند و پیدا میکردند و با صدای بلند چند خاطره را می خواندند ? و من چقدر خجالت می کشیدم.? و این اتفاق بارها تکرار می شد. ?  تا اینکه روزگار سپری شد و عشقم به نوشتن بیشتر گردید ولی نمیدانستم از چه بنویسم، برای چه بنویسم. بخاطر چه کسی بنویسم. فقط این را میدانستم که باید بنویسم. بخاطر حالِ دل خودم هم که شده بود به این نوشتن نیاز داشتم. ?  در گذر زمان با دوستان نویسنده کوثرنتی آشنا شدم. با تشویق دوستان، بارها نوشتم و خط خطی کردم… ?  بعد از نوشتن، مشکل دیگری که برایم پیدا شد، جرائت نداشتن برای ارائه نوشته ها بود، که باز هم دوستان، تنهایم نگذاشتند و کمک کردند تا بر این ترسم هم فایق بیایم و کم کم نوشته ها را برای بررسی فرستادم. ? حالا که چند نوشته ی دست و پا شکسته دارم، نمی دانم چرا ولی حسی شبیه حس مادرانه به آن ها دارم.? مثل بچه های نداشته ام، دوستشان دارم. ?  هر روز که از سختی روزگار به تنگ می آیم، به نوشته هایم سر می زنم و بارها بارها، آن ها را می خوانم. و چند برابرِ حسِ لذت بخشِ بعدِ نوشتن، بعد از خواندنِ نوشته ها، سراغم می آید. ?  دوباره به کمکِ دوستانِ نویسندهِ کوثرنتی نیاز دارم تا به نوشته هایم‌ رنگ و لعابی بدهم برای بهتر دیدن، بهتر شنیدن، بهتر بازگو کردن و بهتر زندگی کردن. و خلاصه کلام.. #روز_قلم مبارک باد بر تمام دوستانی که در #نهضت_تولید_محتوا فعالن و بارها و بارها از #تولیدی ذهن و قلم هایشان، استفاده ها برده ایم. قلم هایتان نویسا باد دوستان. #نون_والقلم_و_ما_یسطرون