​روزهای قرنطینه خانگی، فرصتی برایم فراهم کرد تا به پیشنهادِ برادرِ دهه هشتادی‌ام، مستندِ عابدان کُهَنز را ببینم.

این مستند، به کارگردانی مجید رستگار و به مدتِ تقریبا ۱۲۰دقیقه تهیه شده است.

 این مستند، روایتِ دهه‌ی ۶۰ تا اواسطِ دهه‌ی ۹۰ِ محله‌ی کُهَنز و تلاش و مجاهدتِ جوانانِ آتش به اختیارِ دهه‌ی۶۰ تا متولدین دهه۷۰یی که باعثِ تغییرِ تدریجی این محله و شکوفایی و بالندگی ساکنینِ این محله شدند.

جوانانی که نشان دادن می‌توان با تفکر خلاقانه، عملِ درست و نیتِ خالص، کارِ فرهنگیِ اثر گذار انجام داد و به‌ جایِ دفعِ حداقلی، جذبِ حداکثری داشت.

در این میان نباید از کنار این گذشت که بزرگانی هم بودند که نشان دادند بدون سخت‌گیری و با محبت و اعتماد بر جوانان، می‌توان تاثیر گذار بود.

در سراسرِ این مستند؛ می‌توان اتحاد، همدلی، یکرنگیِ ساکنین این محله را شاهد بود که با توکل بر خداوند  

و تلاش و صمیمت بین یکدیگر، کارها و اهدافشان را پیش می‌بردند.

 تعطیلات عید را چگونه گذراندید؟

من انشایم را با نام خدا شروع می‌کنم. عیدِ امسال مثلِ هر سال… نه… عیدِ امسال مثلِ هر سال نبود… عید سال‌های قبل، شب‌ها از خستگیِ مهمان‌داری، نایِ حرکت نداشتیم ولی امسال عید غریبانه و متفاوتی تجربه کردیم. از دید و بازدید‌های معمولِ همیشگی خبری نبود. دیگر مهمانِ پشتِ مهمان، نمی‌آمد. دیگر عجله‌ای در کار نبود برای زود جمع و جور کردن خانه، آماده شدن برای یک سر رفتن به خانه‌ی اقوام تا آمدن مهمان. فقط و فقط در خانه بودیم و تماس‌های صوتی و تصویریِ تبریک سال نو. دقیق نمی‌دانم، شاید این آزمایش و امتحانی از طرف خدا بود تا به خودمان اثبات کنیم چقدر مرد عمل هستیم یا شاید تنبیه‌ای بود تا به خودمان بیاییم و از ناشکری و نق زدن‌های بی‌دلیل‌مان دست بکشیم. یا…یا… هر چه بود و هست، باعث شد تا تغییری هر چند کوتاه در سبک زندگی‌هایمان بوجود بیاید. نمی‌دانم این سبکِ جدید زندگی‌مان، تا چه زمانی طول می‌کشد ولی می‌دانم خودمان باید قسمت‌های خوبش را انتخاب کنیم و ادامه دهیم و از عادت‌های بدی که شاید گریبانمان را گرفته، دست بکشیم‌. باید بیشتر به فکر هم‌نوعان خود باشیم، در کنار همدیگر برای حل مشکلات تلاش کنیم. سعی کنیم مهارت‌های بیشتری یاد بگیریم، تمرین کنیم برای صبر بیشتر، برای رفتار مسالمت آمیزتر با جامعه، خانواده،… و خود را، برای زندگی پساکرونایی، با قدرت بیشتری آماده کنیم. این 15روز ابتدای سال99، فرصتی فراهم کرد تا موفق شوم: به خوانش یک کتاب چاپی(ذوالفقار)، گوش به یک کتاب صوتی(خودت باش دختر)، دوبار تماشای یک فیلم بسیار زیبا و آموزنده(23نفر) و تماشای یک مستند جالب(عابدان کُهَنز). 

 زیاد اهل دیدن فیلم در گوشی موبایل نیستم، سینما را ترجیح می‌دهم ولی تعطیلات کرونایی باعث شد این مورد را هم امتحان کنم. پیشنهاد‌ها زیاد بود ولی ترجیج دادم، تجربه‌ی نویی داشته باشم و بجای فیلم، اثری مستند انتخاب کنم. و در این بین، قرعه به نامِ اثر جذابِ “تنها میان طالبان” افتاد. مستندی که با حضورِ جسورانه‌ی محسن اسلام‌زاده (سازنده مستند) میان طالبان در جریان است. ایشان برای یافتنِ پاسخ به پرسش های خویش، دو هفته ایی، تنها در میان طالبان یا امارات اسلامی افغانستان زندگی می کند. به میان بازارهایشان رفت و آمد می کند، از مراکز آموزشی شان دیدن می کند، در مکان های مذهبی و مراسم های دعاهای این افراد، شرکت می کند. نظاره گر، مانورهای نظامی شان است. این مستند، دنبال زندگی است نه جنگ. اگر برایتان، این جسارت و سر نترس داشتن، جذاب است؛ پیشنهاد می کنم، به نظاره ی این مستند بنشینید.

​افراد زیادی پیشنهاد خواندنش را داده بودند. وقت یاری ام نمی کرد. بالاخره اراده کردم و شروع شد.?

پا به پای نویسنده حرکت کردم.?

همراه شدم با او در کنار بیست و دو نفر دیگر و چقدر جای اکبر خالی بود در کنار دوستانش در هشت ماه این کتاب.?

چه بسیار می شود یاد گرفت از این بزرگ مردان به ظاهر کوچک.

خاطرات خود نوشت احمدیوسف زاده در چهار فصل به انضمام یک پیش فصل در ابتدا و مجموعه ای از عکس ها و اسناد در آخر.

… و بی صبرانه مشتاق دیدن فیلم آن بیست وسه نفر هستم.